GEOGRAFIJA TELA

Lepa je ova bešumna i topla noć.

Proučavam geografiju tvog tela, 

Gipke linije stomaka i napućene

Usne koje se tope kao zrela voćka

Na mojim mišicama. Prenoseći

Drhtaje i uzdahe, kao svež i 

Mirisav vetar, osluškujemo šum

Mora. Usplamtela si u požaru

I lice ti je zlatasto poput meda. 

Grozdovi zvezda padaju u tvoje dolje 

I brežuljke slične dinama peska.

U tvojim setnim očima ogleda

Se sav naš greh, a u divno uvučenom

Trbuhu zaspalo je belo jagnje.

Nalik si na devojčicu i tvoja put je

Tako fina, ali me opominje na

Prolaznost ljubavi, mada vatru 

Mojih usta ne mogu da ugasim.

 

GEOGRAFIA CIAŁA

Geografija tela

Piękna jest ta cicha i ciepła noc.

Uczę się geografii twojego ciała,

Gibkiej linii brzuszka i wydętych

Warg, które się topią jak dojrzały owoc

Na moich mięśniach. Przekazując

Dreszcze i westchnienia jak rześki,

Pachnący wiatr. Wsłuchujemy się w szum

Morza. Ogarnął cię płomień

I twarz masz złocistą niczym miód.

Kiście gwiazd padają na twoje doliny

I pagórki podobne wydmom piaszczystym.

W twoich rzewnych oczach przegląda się

Cały nasz grzech, a w cudownie wciągniętym 

Brzuchu zasnęło białe jagnię.

Wyglądasz jak dziewczynka i płeć twoja 

Jest delikatna, lecz przypomina o

Przemijaniu miłości, chociaż żaru 

Mych warg ugasić nie umiem.

 

MORE JE TAKO MLADO

Mlade i vitke devojke, prave lepotice,

koje sa svakim letom nove dozrevaju, ulaze

pored mene u more. Od toga ono postaje 

lepše, kao njihove prozračne grudi. 

Dok plivajući u blizini udišem miris soli 

i njihove kože u kojima beli galeb spava, 

za trenutak ponovo sam srećan i mlad. 

Očima tražim njihove majke koje su tu negde, 

sigurno lepe kao i one, ali mirnije i otežale 

od sunca i leta. A more je uvek tako mlado, 

kao devojke koje dozrevaju i podsećaju na 

godine odletele u nepovrat s cvrčcima

ili dole u dubinu glatkih riba da se

gnezde u praznim školjkama. 

 

Devojački veseli smeh rasprskava se u zrnca

koja svetlucaju iza njih, dok kao vidre seku 

morske talase. Sa svakim zamahom ruku njihove 

i moje kapi potajno se ljube i pomešane nestaju 

ne ostavljajući trag. Ostaje samo san,

razlistan kroz rukopise rumenih usana.

 

MORZE JEST TAKIE MŁODE

More je tako mlado

Młode i smukłe dziewczyny, naprawdę śliczne,

a każdego roku dojrzewają nowe, obok mnie

wchodzą do morza. Dzięki temu staje się ono

piękne jak ich mokre piersi.

Kiedy pływając w pobliżu wdycham zapach soli

i ich skóry, w której drzemie biała mewa,

przez chwilę czuję się szczęśliwy i młody.

Oczami szukam ich matek, które są tu gdzieś,

z pewnością równie piękne jak one, ale spokojniejsze,

słońcem zmęczone. A morze zawsze jest tak młode

jak te dziewczyny, co dojrzewają i przypominają 

lata, które bezpowrotnie minęły wraz z cykadami

lub się zanurzyły w głębinie z rybami 

i gnieżdżą się w pustych małżowinach.

 

Wesoły śmiech dziewczęcy rozpryskuje się

i migocze w słońcu, kiedy jak wydry tną 

morskie fale. Przy każdym zamachu rąk ich

i moje krople w skrytości się całują i zmieszane

znikają bez śladu. Pozostaje tylko sen

rozwinięty w rękopisach rumianych warg.

 

JEDNA LJUBAV

Skinula je veoma polako lanenu haljinu 

i položila na pesak. Svetlost nagog tela

svetlela je lepše od zlata. Opčinjen 

igrom razigranih nogu bejah ludi bik.

 

Sad mirišem na nju dugo i plašim se

da taj miris ne odveje drski vetar. Ukus

metvice razlio se u pregibu uskog pasa. 

Osvetljen tom ljupkošću letim u nebo.

 

Njene podatne usne šumele su kao more.  Zbog toga što smo se voleli, ruke će mi

polomiti njena ljubomorna braća. Ali

ništa ne može da spreči našu ljubav.

 

PEWNA MIŁOŚĆ

Jedna ljubav

Wolno zrzuciła plażową sukienkę

i położyła na piasku. Blask nagiego ciała

świecił bardziej niż złoto. Zauroczony

zabawą roztańczonych nóg przemieniłem się w byka.

 

Teraz pachnę już nią i boję się,

by zapachu tego nie rozwiał bezczelny wiatr.

Smak mięty rozlał się w podbrzuszu.

Rozpromieniony powabem wzlatuję do nieba.

 

Jej podatne wargi szumią jak morze.

Za to, że kochaliśmy się, ręce powykręcają 

mi jej zazdrośni bracia. Ale nic już

nie może przeszkodzić naszej miłości.

 

RASTANAK

Konačno beše čas da se krene

Gledao sam nemo u njene usne

Sa kojih će bol da se prene

A obraze rumenilo zapljusne.

 

Sva ustreptala od ljubavi

Trepereći tu na mesečini,

Kao da traži zvezde u travi

Il pravu reč, tako mi se čini.

 

Zaronjeni u mirisno leto 

Skriveni u tišini zatona,

Kao da nam je sve oteto

Preslišavamo ljubav ja i ona

 

Svetlost je meko pljuštala,

Po telima i morskom talasu

Ona me je zauvek napuštala –

Ostio sam to u njenom glasu.

 

ROZSTANIE

Rastanak

Nieodwołalnie nadszedł ten czas.

W milczeniu wpatrywałem się w jej wargi,

Na których ból się za chwilę ożywi,

A policzki rumieniec pokryje.

 

Cała rozedrgana z miłości,

Migocząca tu, w poświacie księżycowej,

Jakby gwiazd szukała w trawie, albo

Odpowiedniego słowa, taka mi się zdała.

 

Zanurzeni w pachnącym lecie,

Ukryci w ciszy zatoki,

Jakby nam wszystko zabrano,

Wsłuchujemy się w miłość, ja i ona.

 

Światło pluska miękko

Na ciałach i falach morskich,

Ona odchodzi ode mnie na zawsze – 

Zdradza mi to jej głos.

 

PESMA O ZEMLJI

Zakopao sam tako s proleća

Motikom u rahlu zemlju

Snažnim zamasima, duboko

 

Među žilicama i glistama

Kao da plače, potiho

Kapi su kao suze potekle

 

Kopam li dublje, u srce,

Samu srž, bez nekog cilja

Potok plača će poteći

 

I ona se buni, oseća bol

Dok zarezujem njeno tkivo

Oštrim sečivom crno meso

 

WIERSZ O ZIEMI

Pesma o zemlji

Kiedy przyszła wiosna

Silnym zamachem wbiłem motykę

w miękką ziemię, głęboko

 

Z korzeni i robaków

Jakby płakały, cicho, niczym łzy

Sączyły się krople

 

Jeśli dokopię się głębiej, do serca,

Do szpiku, bez żadnego celu,

Popłynie strumień płaczu

 

Ona się buntuje, czuje ból

Kiedy rozcinam tkankę

Wbijam ostrze w czarne mięso

 

MALA TUŽNA POETIČNOST

Mala tužna poetičnost

Tihi šarm jeseni, sav 

Svet u kapi  kiše

 

Tragična gorčina veka

Što tek minu, kao lepet 

Ptičijeg krila

 

Ne mogu da opišem

Tvoje oči, ništa od lepote

Ali mogu šum haljine

 

More, lozovaču, smokve

Vino, nebo u njima

Zaboravljeno leto

 

Pregib tvog pasa

U svoj svojoj ljupkosti

Zamenio je ama baš sve

 

MAŁA, SMUTNA POETYCKOŚĆ

Mala tužna poetičnost

Mała, smutna poetyckość

Cichy szum jesienny

Świat w kropli deszczu

 

Tragiczna gorycz wieku

Który przeminął jak łopot

Ptasich skrzydeł

 

Nie mogę opisać

Twoich oczu, twej urody

Ale mogę szelest sukni

 

Morze, lozovaczę, figi

Wino, niebo w nich

Zapomniane lato

 

Gibkość twojej talii

W całym swoim wdzięku

Zastąpiła właściwie wszystko

 

ISTRGNUTI RUKOPIS

Cvetovi iznikli iz očiju zemlje

Buknuli u sjaj u vedrinu

Svečanost jutra – zaneti ćutimo

 

Tako su i njene ruke procvetavale

U zvukove, ljubav, nežni ležaj

Tajnu sakrivenu u uglovima njenih usana

 

Ptica u nebu, jezero pod nama

Ta goruća lepota ljupkog tela

Rukopis iz samih nas istrgnut

 

WYRWANE STROFY

Istrgnuti rukopis

Kwiaty kiełkujące w oku ziemi

Wybuchły blaskiem, radością

Świętem poranku – milczymy w zachwycie

 

Podobnie jej ręce rozkwitły

Dźwiękiem, miłością, czystym posłaniem

Tajemnicą ukrytą w kącikach ust

 

Ptak na niebie, jezioro pod nami

Gorące piękno ludzkiego ciała

Strofy wyrwane z naszego mięsa

 

LOV NA ZVERKU

U lov smo pošli na zverku čudnu

Na pohlepu na žeđ i oko divlje

Sami smo neka nas strepnja steže

Dok tamna svetlost ruke preseca

 

U gorje nepoznato zašli izgubili se

Muzika u lišću dan na kljun naboden

Ustremljena životinja vreba nas

Iz svakog grma mahovine i kamena

 

Pretećeg zuba vatrenih usta i glasa

Što glad se zove nepresušna duboka

Sve je u nju nevidovnu stalo šuma

I list jedan s našim strahom poludeo

 

POLOWANIE NA ZWIERZYNĘ

Lov na zverku

Ruszyliśmy na łowy na dziwną zwierzynę

Na łakomstwo pragnienie i oko dzikie

Jesteśmy sami i groza nas zdejmuje 

Gdy cień światła ręce przecina

 

Wkroczyliśmy w góry nieznane błądzimy

Muzyka w liściach dzień na dziób nabity

Zaczajone zwierzę czyha na nas

Z każdej kępy mchu i kamienia

 

Z ostrymi zębami ognistym pyskiem i sykiem

Co się głodem nazywa nienasyconym potężnym

Wszystko w nim się niewidzialnie mieści 

Ten las i liść oszalały naszego strachu 

 

ZALJUBLJEN U ŠUMU

Niko me od ljubavi neće izlečiti.

Ko lan treperav zaljubljen u šumu,

Ležim pod stablima stoletnim. Mislim:

Kako je svetlost lepa kad oči umiru.

 

Imam jezera u očnim dupljama zelena.

U ševaru, među trske, galebovi nebo

Razapinju. Kroz dušu korenje raste.

Kako je svetlost lepa kad oči umiru.

 

Niko me od ljubavi neće izlečiti.

Nema me. Nisam više ni trava

Topli drhtaj u telu dok probija drveta vrh

Kako je svetlost lepa kad oči umiru.

 

ZAKOCHANY W LESIE

Zaljubljen u šumu

Nikt mnie z miłości nie wyleczy.

Niczym len migocący, zakochany w lesie

Leżę pod stuletnimi drzewami. Myślę:

Jak piękne jest światło, gdy gasną oczy.

 

Mam w oczodołach zielone jeziora.

W szuwarach, wśród trzciny, mewy niebo

Rozpościerają. Duszę przenikają korzenie.

Jak piękne jest światło, gdy gasną oczy.

 

Nikt mnie z miłości nie wyleczy.

Nie ma mnie. Nie jestem nawet trawą.

Ciepły dreszcz w ciele, wierzchołek w słońcu

Jak piękne jest światło, gdy gasną oczy.

 

PESMA KOJU PISAH VATROM USANA

Prosipam svoj dah po tvojoj koži ženo

Kao nevidljivo mastilo kao ljuvena slova

Utiskujem po tvom vratu reči koje niko

Neće odgonetnuti usana prepuklih od bola

 

Dovde, do ove žestoke vatre koja izbija

Iz tebe ja sam dolazio i padao na kolena

Goreo i skakao u jezera očiju tvojih

Među školjke i rakove do tajnih kapija

 

Prazna je danas moja duša sama na kraju leta

Godine se ukrcavaju na morskoj obali i 

Odlaze na kraj sveta uzalud pokušavam

Usnama napisati najlepšu ljuvenu pesmu

 

WIERSZ PISANY ŻAREM WARG

Pesma koju pisah vatrom usana

Rozlewam swój oddech na twojej skórze kobieto

Jak atrament sympatyczny jak słowa miłości

W twoją szyję wargami spękanymi od bólu

wpisuję słowa których nikt nie odgadnie 

 

Dotąd, do owego ognia gwałtownego, co bucha 

Od ciebie, przychodziłem i padałem na kolana

Spalałem się zanurzając w jeziorach twoich oczu

wśród muszli i raków twych bram tajemnych

 

Dziś pusta jest moja dusza, samotna na końcu lata

Czas z plaży kieruje się do przybrzeżnych statków

I odpływa na koniec świata. Daremnie próbuję

Wargami napisać najpiękniejszy wiersz miłosny

 

CRVENA JABUKA

Ne pada daleko od stabla, ne leti

Od matere, od oca nevidljivog.

 

Vrh drveta primetim, ponekad,

Kako se s večernjačom ljubi krišom

I njenu svetlost u svoj sok pretapa.

 

Jedva čekam jesen pa da je otkinem

I njenu slast u ustima osetim.

 

Zdrava ne silazi lako, ne dosadi

Joj list požuteo i pogled u daljinu

Ne želi u mojoj sobi ukras da bude.

 

CZERWONE JABŁKO

Crvena jabuka

Nie pada daleko od jabłoni, nie ucieka

Od matki, od niewidzialnego ojca.

 

Na wierzchołku drzewa, widzę czasami,

Cichcem całuje się z gwiazdą wieczorną

I jej światło w swoje soki przemienia.

 

Niecierpliwie czekam na jesień, by je zerwać,

By poczuć jego słodycz w ostach.

 

Zdrowe nie chce spaść, nie nuży go

Liście pożółkłe i patrzenie w dal.

Nie chce być dekoracją w moim pokoju.

 

OBEŠEN O JEDNU ZVEZDU

Obešen o jednu zvezdu

Dugo sam nad rekom i šumom

 

Moje tanko izduženo telo

Ništa je spram lepote zemlje

 

Dole vidim ribe rakove i divljač

Mnoge moje pesme razbacane

 

I otvorena bedra žene

Prosipaju se moje oči

Crni ih kormorani kupe

 

Vetar me ko trsku njiše

Dok se ogledam u dubini

 

ZAWIESZONY NA GWIEŹDZIE

Obešen o jednu zvezdu

Zawieszony na gwieździe

Trwam nad rzeką i lasem

 

Moje chude długie ciało

Jest niczym wobec urody ziemi

 

W dole widzę ryby raki i dziką zwierzynę

Wiele moich wierszy porozrzucanych

 

I rozwarte uda kobiety

Rozsypały się moje oczy

Zbierają je czarne kormorany

 

Wiar kołysze mną jak trzciną

Gdy przeglądam się w głębinie

 

PTICA

Otvorio sam svoje čelo

I pustio malu pticu

Leti ona tajnom stranom

 

Otvorio sam zatim srce

Crevena reka u požaru sunca

Osmesi kratkovečni žive

 

Zatvorio sam svoje čelo

Bez ptice prazninu meku

Oči su prozori unutra

 

Zatvorio sam zatim srce

Presušio izvor sunce strepi

U kovčežiću zrnca praznine

 

PTAK

Ptica

Otworzyłem swoje czoło

I wypuściłem małego ptaszka

Leci tajemną stroną

 

Potem otworzyłem serce

Czerwona rzeka w pożodze słońca

Chwilowe uśmiechy rtęci

 

Zamknąłem swoje czoło

Miękką próżnię bez ptaka

Oczy to wewnętrzne okna

 

Następnie zamknąłem serce

Wyschło źródło słońce się niepokoi

W kuferku ziarenka pustki

 

DRVO

Drvo izraslo iz mojih očiju

Ima pticu u svojoj krošnji,

Ima tajnu u svom korenju.

 

Drvo pobeglo iz zavičaja,

Iz jednog lepog predela.

 

Koliko lepote pod njim!

Zatvoren u tvrđavu sna –

Nemam volje da se pomerim.

 

Mahovina nas osvaja skupa.

Krv moja – krv njegova raste.

 

DRZEWO

Drvo

Z moich oczu wyrosło drzewo.

W swojej koronie ma ptaki,

W swoich korzeniach tajemnicę.

 

Drzewo uciekło z ojczystego kraju,

Uciekło z pięknego krajobrazu.

 

Ile piękna pod nim!

Zamknięty w twierdzy snu – 

Nie mam ochoty się przemieścić.

 

Mech zdobywa nas razem.

Moja krew – jego krew rośnie.